Queens

Ola

Stawiam wniosek przesunięcia koleżanek z Queens do sekcji gimnastycznej. Po pierwsze, nie będą samotne. Po drugie, nabiorą więcej optymizmu życiowego. Po trzecie, co też jest ważne - przestaną śpiewać.

Queens to urodzone gwiazdy. Patrycję Wódz pamiętam z pierwszej edycji "Idola". Zaszła daleko, bo była ładna, sympatyczna i wesoła. Monika Niedek wygrała konkurs na polskiego sobowtóra Jennifer Lopez, a Agnieszka Maksyjan ponoć zwróciła uwagę jury "Idola" stworzonymi przez siebie kreacjami Britney Spears i Marilyn Monroe. Potem zwyciężyły casting, zostały poddane obróbce skrawaniem przez speców od rodzimego show biznesu i teraz robią karierę. Niestety, mają drobny defekt. Powiedzmy to sobie od razu - nie są made for singing.

Na debiutanckim albumie Queens znalazły się zarówno covery, jak i piosenki premierowe, skomponowane specjalnie z myślą o dziewczętach. Wśród tych pierwszych wyróżnia się niewątpliwie "Can’t Take My Eyes Off You", ale co to w ogóle za pomysł, by brać się za nią po Glorii Gaynor i Lauryn Hill? Piękny jest również zamykający album utwór "Mija rok" z repertuaru Czerwonych Gitar, co słychać mimo kiepskiej interpretacji i jeszcze gorszej aranżacji. Nie wiem natomiast, skąd Królowe wytrzasnęły numer tytułowy, nie znam oryginału, ale wiem, że brzmi to niczym plagiat "Yes Sir, I Can Boogie" hiszpańskiego duetu Baccara, który z kolei brzmiał niczym plagiat Abby. Niestety, plastikowe dźwięki i aranżacje robione na kolanie sprawiają, że tak naprawdę wszystko jedno, jaki właśnie leci utwór. Nie pomaga słabiutkie, prostowane przez komputer śpiewanie. Wszystko zlewa się w jednostajny dyskotekowy bełkot.

Jestem święcie przekonany, że muzyka taneczna może być znacznie lepsza - do dziś wzdycham do debiutu Sophie Ellis Bextor, o klasycznych płytach Abby nie wspominając. Za kiepską jakość "Made For Dancing" nie zamierzam jednak winić Patrycji, Moniki i Agnieszki. One starają się jak mogą, dają temu projektowi twarz, ale są tylko - wybaczcie drogie panie to porównanie - opakowaniem, które ma przyciągać potencjalnych klientów. Tylko co z tego, że opakowanie błyszczy i kusi, skoro produkt kiepski? W dyskotece dla trzech tysięcy osób, w kłębach dymu i błyskach stroboskopów, to jeszcze ujdzie. Przy znacznie gorszych rzeczach można się dobrze bawić. Ale w domu przebrnąć przez debiut Queens trudno. Ta płyta zdecydowanie nie jest made for listening.

Tym bardziej szokujące było dla mnie odkrycie, kto maczał w tym palce. Nie jestem w stanie zaakceptować faktu, że duet Lipko/Cygan wypuścił taki koszmar jak "Od A do Z". Nie wiem również po co do konkursu pt. Najgorszy Numer W Mojej Karierze stanął z nimi Robert Janson, który popełnił "Z Tobą na dobre i złe", takie lepiej brzmiące disco polo. Albo panowie zwariowaliście, albo omamiła was uroda dziewcząt. W sumie na jedno wychodzi...

dziewczyna124

Nie ja ich wręcz nie cierpię mi sie podoba ich tylko jedna piosenka.Ta co była hitem w lato a tak to to mi isę ich piosenki nie podobają.